پایه دوم موفقیت در درمان لکنت
یک پایان موفق بستگی به یک شروع موفق دارد.
زمانی در درمان موفقیت بیشتری حاصل می شود که پایه های محکمی برای موفقیت ایجاد شوند.
این پایه ها عبارت اند از :
پایه اول : یادگیری در مورد گفتار پایه ای برای هرکاری است که ما در درمان انجام نی دهیم .
پایه دوم : یادگیری در مورد لکنت پایه ای است برای بکارگیری شیوه های درمانی و کاهش حساسیت نسبت به لکنت.
پایه سوم : مراجعان باید بدانند که چرا کاری را در درمان باید انجام دهند.
پایه چهارم : شیوه ها فقط زمانی کارایی دارند که مراجع آنها را بکار ببرد.
یادگیری در مورد گفتار و لکنت باعث تسهیل توسعه توانایی های خود آگاهی و نظارت بر خود فرد دارای لکنت می شود.
پایه دوم : یادگیری در مورد لکنت :
هیلی و اسکات در 1995:
بیان کردند که برای کودکانی که از لکنتشان آگاهی ندارند. یا نمی توانند به طور راحت در ممورد آن صحبت کنند. بهتر است پیش از صحبت در مورد فرایند های دخیل روانی گفتار یا بروز لکنت . مقداری اگاهی یا سطحی از راحتی برای صحبت کردن در مورد لکنت با توجه به لکنت آنها ایجاد کرد.
کانتر در 1990 :
مشاهده کرد همانطور که مراجع در مورد محل و زمان الگوی لکنت خود می آموزد شروع به بادگیری بیشتر در مورد تاثیر این رفتارها بر گفتار می کند.
کوپر و کوپر ( در 1985 ) :
باور داشتند که کودکانی که در سن مدرسه دارای لکنت هستند باید نسبت به الگوهای لکنت خود اگاهی داشته باشند.
پرکینز ( 1973 ) :
بیان می کند که اگاهی از رفتارهای لکنت که باید مدیریت شوند الزامی است.
ون راپیر ( 1973 ) :
طرفدار آموزش شناسایی رفتارهای اولیه و ثانویه بر لکنت به کودکان دارای ناروایی گفتار می باشد.
مسلما افراد دارای لکنت از لکنت لذت نمی برند. در اکثر گویندگان تجربه تپق زدن یکی از ناخوشایندترین احساساتی است که آنها می شناسند. شما می توانید کمی از این ناراحتی را با تولید لکنت کاذب یا ارادی در موقعیت های واقعی تجربه کنید. احساساتی نظیر شرم و نگرانی در مورد این که مردم چه فکری می کنند و ترس در مورد اینکه کلمه هرگز خارج نشود.
در نتیجه ، بسیاری از افراد دارای لکنت بیشترین تلاششان را می کنند. که به آنچه هنگام لکنت رخ می دهد فکر نکنند. حتی بعضی از آنها گزارش می کنند که هنگام بروز لکنت حواس خود را پرت می کنند تا تاثیر ناراحتی همراه با لکنت را احساس نکنند.
به دلیل دوری از لحظه لکنت. بسیاری از کودکان دارای لکنت ممکن است از آنچه هنگام وقوع لکنت انجام می دهند آگاهی بسیار کمی داشته باشند.
آنها ممکن است واقعا از حرکات صورتی ، بی نظمی های تنفسی یا ژست های بدنی که هنگام قفل انجام می دهند آگاه نباشند. البته بعضی هم به شدت از ویژگی های قابل مشاهده اگاه هستند. و همین ممکن است باعث افزایش ترس انها از لکنت شود. با اموزش در مورد لکنت و نزدیک شدن به لحظه ی لکنت به تدریج از میزان اجتناب و ترس کودکان از یک لحظه ناخوشایند کاسته شده و پایه های کنترل لکنت در آینده پی ریزی می گردد.
صحبت در مورد لکنت :
گاهی اوقات افراد محیط کودک ممکن است از گفتن کلمه ” لکنت ” جلوی کودک اجتناب کرده و در این زمینه بسیار محتاط عمل کنند. دلایل این کار متفاوت است. اما شاید علت اصلی به زمانی بر می گردد که والدین تشویق می شدند تا توجهی به لکنت کودک نکنند. و به این وسیله از واکنش های منفی نسبت به لکنت جلوگیری کنند.
امروزه ما می دانیم که صحبت کردن در مورد لکنت در یک شیوه حمایتگر باعث نمی شود که کودکان احساس بدی در مورد گفتارشان داشته باشند. در واقع اگر این کار به طور مناسب انجام شود صحبت کردن در مورد لکنت باعث می شود که کودکان با مشکلات گفتاریشان راحت تر کنار بیایند.
بنابراین بهتر است هنگام صحبت کردن با کودکان در مورد گفتارشان در استفاده از کلمه لکنت حساس نباشیم. ما می خواهیم کودکان بدانند که این واژه به خودی خود مشکل زا نیست. ما می دانیم که کودکان در طول زندگیشان بارها و بارها این واژه را خواهند شنید. بنابراین حساسیت زدایی مناسب در روند درمان به آنها کمک می کند وقتی واژه ” لکنت ” را از زبان مردم می شنوند احساس شرمندگی یا ناراحتی نکنند.
لینک های مرتبط با ” پایه دوم موفقیت در درمان لکنت ” :
انواع روش های درمانی لکنت زبان
با ما در ارتباط باشید در :
